La Chouffe: het weekend, het bier en de tocht

Elke rit verdient een verslag - en onze weekenduitstap naar Houffalize mag geen uitzondering vormen. Een relaas van de La Chouffe Classic zou echter zeer autobiografisch zijn - want van zodra de eerste hoogtemeters opdoemden, besloot ondergetekende wijselijk om onder de overslagpols naar boven te fietsen. En bij het merendeel van club ligt dat punt van overslag duidelijk een paar wattagepunten hoger. Gelukkig bleek Koen een prima partner in crime, tot zijn maag wat hoogteziek werd van alle klimmeters. De La Chouffe Classic zal me vooral bijblijven als een tocht met 'veel': veel hoogtemeters, exponentieel veel putten in de weg, veel mooie vergezichten, veel (maar helaas niet alleen maar) goedbollende 'ronde' wielen  en een laatste klimkilometer die ongeveer even veel pijn deed als de vorige 56+ samen. En nog: veel 'snelle' fietsvrouwen. Heel af en toe zelfs in de figuurlijke betekenis - al moet men paard en man durven noemen: bijzonder aantrekkelijk zijn de meeste bezwete, roodaangelopen over-de-fiets-gebogen leden van de XX-chromosonengroep nu ook niet. Sensualiteit vraag toch andere poses, maar goed, ik wijk af.

Ongetwijfeld wordt dit verslag voornamelijk gebruikt als dubbele controle van menig ega over man's doen en laten daar in het diepe Zuiden. Wel, het moet gezegd - en goed, het zal naar propaganda ruiken - maar de twee (dan wel drie-)daagse verliep bijzonder ordentelijk. Het bestuur had een prima chalet uitgekozen. En die was prima voorzien van (veld)bedden. Ook het restaurant bleek een schot in de roos - tenzij je Koen heet en een bord charcuterie had besteld (maar ik wil je niet "ophouden" met dat verhaal - doordenkertje ;-)). Iedereen hield rekening met elkaar - en was solidair bij keukendienst of badkamergebruik. Als er dan toch een minpuntje mag omschreven worden, laat het dan dit zijn: ik heb vrijdagnacht ontdekt dat het als zijslaper op zijn minst een uitdaging vormt om tussen Marc en David te slapen. Ik kon in feite kiezen: in slaap vallen door David te zien slapen. Of Marc. Het was ongetwijfeld al erg klaar in menige delen van de wereld, tegen het moment dat ik tussen die tweesprong mijn keuze had gemaakt. Wat leidde tot het volgende moment in de ochtend: wakker worden door op David te kijken en Joerie te horen eten in de living. De combinatie van die visuele en auditieve prikkel als alarm op een zaterdagochtend, zal ongetwijfeld menig vrouw in Landegem en Wakken een aantrekkelijker effect hebben dan op ondergetekende.

Een mooi weekend, aangenaam gezelschap, prima organisatie (!!!) en huisbaas die zo met ons begaan was dan hij op vrijdagavond na 23 uur zowaar nog even kwam piepen: geef toe, wat zou een mens nog meer verlangen?

Merci Dirk, Eric, David, Marc, Joerie, Jonas, Gunther, Koen, Michael en Eddy.

Tot volgend jaar!

PS: mocht iemand iets hebben dat op een groepsfoto lijkt: plaats hem dan gerust erbij.