Zon 23-09-2012: Naar de Vlaamse Ardennen

West-Vlamingen boven

Deze morgen om 8u30 stonden we met 8 renners aan de start voor misschien wel de laatste
zware rit van het seizoen. Maar liefst 5 van de 8 komen of kwamen uit West Vlaanderen: Steve,
Vincent, Frederik, Tijl (een vriend van Vincent uit Oostende) en ook Peter uit De Pinte maar met
familiebanden uit West Vlaanderen was aanwezig. De Oost-Vlamingen van dienst waren: Eddy,
Maarten en de schrijver van dienst: David.



Op weg naar de eerste klim

Via het centrum van Machelen reden we op een strak tempo naar de Marolle. Bijna een
bevoorrading in de Zandvlooi maar dit viel nog te vroeg. Even gepiept in Lozer en na 10km
opwarming een eerst klim richting Huise. Redelijk in groep werd deze bedwongen. Iedereen kon
direct voelen hoe het met zijn benen gesteld was. Via Ouwegem naar Zingem, en al vlug stonden we
aan het rondpunt in Nederzwalm.

De zone van de hellingen

Nu begon het pas echt, met een eerste korte klim: de afdaling van de Molenberg. Nu eens niet naar
beneden maar naar boven, Maarten gaf er meteen een lap op, Steve en ikzelf gingen mee in het
wiel. Toch moesten we Maarten laten rijden, echter wat terreinkennis gaf me het voordeel om in
een korte afdaling wat snelheid te maken om op en over Maarten te gaan. Verschoot ik even toen
Maarten aka Cadel met op zijn grootste mes terug voorbij stoof. Impressionant.

Cadel dropt een bommetje

De volgende lange helling is de Marlboroughstraat, tochwel 2km lange klim. Tijd om een sigaretje
te roken hadden we niet want Maarten sprong weg. Steve, Vincent, Peter en Tijl gingen mee. Toch
viel het groepje volledig uiteen op de lange uitloper. Slecht macadam weg en de wind op kop. Ikzelf
had ervoor gekozen om wat krachten te sparen met het oog op de Berendries. Eddy eerst even
gezelschap houden om dan naar Frik door te rijden.

Cadel is niet te stoppen

In de aanloop naar de Berendries probeerde ik samen met Vincent de druk bij Maarten te leggen.
We vroegen ons luidop af waar Maarten zou “aangaan”. En vooral, wie als eerste wou boven komen
moest voorbij Maarten. Aan de voet konden we Maarten al vlug de kop opdwingen. Maar tegen
mijn verwachting ging Maarten er van door, nog voor het steile stuk. Omdat we ons toch niet direct
gewonnen wouden geven reden we op zijn wiel. Op het steile stuk viel het even stil en dacht ik
dat mijn moment gekomen was. Tot na het steile stuk ging het goed, maar dan moest ik me aan
de zijkant parkeren met opgeblazen benen. Daar was hij dan, Maarten stoof me voorbij, Steve een
mater of 15 erachter. Even nog Steve wat peptalk toegeworpen maar de vogel was gaan vliegen.
Maarten kwam als eerste boven. Ook voor de andere was het een nieuwe uitdaging, Frik en Peter
hadden deze helling nog nooit gedaan. Tijl verschoot even en wou graag terug naar het vlakke
Oostende. Eddy zwoegde zich ook zonder veel problemen naar boven.

Bevoorradingszone

Na de Berendries was het even uitrusten tot het tweede deel van de hellingen. We konden de
innerlijke mens aanvullen en benen even laten bekomen. Ik weet niet meer hoe maar ik dacht iets
grappigs te vertellen tegen Maarten maar die was mij gewoon aan het uitlachen, ook omdat ik hem
niet kon volgen op de hellingen. Meer moet ik niet hebben met de Valkenberg als volgende helling.

Cadel begint te breken

Eddy draaide als eerste de helling op, even een schijnmaneuver van mij om Maarten uit zijn kot te
lokken en ik kreeg direct lip op stuk. Maarten was gaan vliegen, gelukkig was er nog Steve die de
afstand klein hield. Op het steilste stuk de kloof proberen te verkleinen om dan op de grote plateau
alles of niets te spelen. Maarten hield in op een streep, echter voor mij ligt de top boven aan het
kruispunt.

Steve neemt over van Cadel

De volgende helling was de Frunte, start aan het kappelke, boven op Berg te Stene. Een helling voor
de sterke mannen, die de grote plateau kunnen ronddraaien op het einde. Tijl had nog wat over
en zou eens proberen meegaan. Tijl begon dus aan kop van het steilste stuk, Maarten nam over
maar toen Steve zijn motor aansloeg moesten ook Vincent, Tijl en ikzelf passen. Vincent en Maarten
probeerden nog maar kwamen geen meter dichter bij Steve.

Cadel wil niet plooien

De kokkerelle stond ook nog op het programma, terug 2 hoofdrolspelers Maarten en Steve. Op het
einde had Maarten een vuile truc (lees Steve op de kasseien dwingen) nodig om eerste te blijven. De
rest kwam ook in verspreide slagorde boven. De kilometers, de hellingen en de wind begonnen hier
en daar al te wegen. We reden nu de Edelare naar beneden, over de schelde en daar kwamen we
Eric tegen die wat aan het losrijden was voor de koers deze middag in Lozer.

Laatste poging van het seizoen

We moesten nog een omleiding nemen maar kwamen dan toch nog op de stukje bergop richting
Kruishoutem. Tijdens de innergetic pijl moest ik hier nog lossen, nu zou ik wraak nemen voor mijn
eigen. Een laatste uitspatting, op het groot mes Gilbert achterna. Steve zat nu in mijn wiel en kwam
nog vol over mij. Sterk! Daarna richting Kruishoutem gereden om daar elk onze weg te vinden naar
huis of Machelen.

De samenvatting

Vandaag hebben we een mooi ritje gereden, al zeg ik het zelf. Iedereen nam op zijn tempo de
hindernissen op het parkoers, voor sommige nieuw, voor andere minder nieuw. Volgende week
terug een nieuw ritje: de sponsertocht nieuwe editie! Allen op post!

David