Marmotte 2011: Vinnie in the Alps

Ongeveer een jaar geleden rijpte het plan om de Marmotte te proberen uit te rijden. Mijn fietservaring was op dat moment heel beperkt. Twee jaar geleden reed ik de Lautaret/Galibier op zonder fietstraining met een huurfiets, sportschoenen en in loopoutfit, maar vanaf die dag kreeg ik de smaak te pakken. Vorig jaar in juni kocht ik een deftige koersfiets, en begon ik vanaf de zomer af en toe te fietsen, en reed ik de Stelvio op. Dit lukte relatief goed, maar 1 berg oprijden is natuurlijk nog een groot verschil met een tocht zoals de Marmotte....

Ik hoopte dat de basisconditie die ik had van het lopen, me zou toelaten om relatief snel vorderingen te maken. Nadat de inschrijving begin december een feit was, werden de fietstrainingen opgedreven. Er werd vanaf dan regelmatig meegereden met Merijenniezere op zondag, en ’s avonds tijdens de week of bij heel slecht weer trainde ik op de rollen. Omdat ik het lopen niet helemaal wou laten vallen, was de verhouding ongeveer 3 keer lopen/2 keer fietsen per week. Naar het einde van de voorbereiding toe werd het aandeel fietsen steeds groter, en liep ik slechts 1 keer per week. Op zaterdag en zondag werden lange trainingen afgewerkt, tijdens de week kortere intensievere. De grote dag kwam snel dichterbij...

Op donderdag kwam we aan in Les Deux Alpes. Steve en zijn vader stonden aan de parkeerplaats, en al snel werd er beslist om nog even de beentjes los te rijden. We reden naar beneden tot aan het stuwmeer, en vanaf daar rechts tot aan La Garde en terug naar boven, zo’n 45 km in totaal met 11 km klimmen op het einde. Het gevoel was goed. Vrijdag reden we met de auto naar Alpe d’Huez om mijn nummer op te halen en deden we daar nog een wandelingetje. Op de terugweg reden we ook nog eens met de auto over de Glandon, zo had ik ook een idee over die col.

Zaterdagochtend reden we om ongeveer 6.45 naar de start. Ik stond samen met Steve in het laatste startvak. Twee keer een stressplasje, en rond 7.50 trok het peleton zich in gang. De eerste kilometers naar de voet van de Glandon zijn in licht dalende lijn, ideaal om al meteen zonder al te veel inspanning wat tempo te maken en warm te draaien. Voor we het wisten werd de Glandon aangevat. In de eerste km’s werden we voorbijgestoken door Eric en David. Op dat moment begon Steve ook een beetje te versnellen, ik liet hem rijden en reed mijn eigen tempo. Het gevoel was goed, ik haalde relatief veel mensen in, en amuseerde me.
De verkenning met de wagen de dag voordien had me geleerd dat de Glandon een heel onregelmatige col was, met af en toe een stuk waarop je kon recuperen. Het steilste stuk kwam net na halverwege na een kleine afdaling. Net voor de top stonden Dirk en Jeroen met nieuwe drinkbussen te wachten (waarvoor dank!). Zo moest ik niet aanschuiven bij de bevoorrading boven, wat handig was. Boven gekomen at ik 2 energierepen, deed ik een plasje en reed ik naar beneden. In de afdaling 3 keer een ambulance zien staan... Net voor de tijdsopname terug startte nog even gestopt om mijn jasje uit te trekken, en hup, weer verder.
Op het tussenstuk naar de Telegraphe toe zat ik af en toe in een groepje, af en toe alleen. Ik probeerde om toch het tempo er wat in te houden zonder teveel krachten te verspelen, het zwaarste moest immers nog komen. De Telegraphe werd relatief vlot verteerd, maar ik begon het toch te voelen in de beentjes, logisch natuurlijk. Aan de voet merkte ik dat het warmer begon te worden, er zaten ook een paar steilere kilometers in het begin. Boven de Telegraphe terug de bidons gevuld, iets gegeten en dan een korte afdaling naar de voet van de Galibier. Het echt zware werk kwam eraan! In het begin van de klim merkte ik dat ik af en toe mensen inhaalde met een zwart nummer (die dus in een vak eerder gestart waren) wat moed gaf. Naargelang de km’s vorderden werd het steeds zwaarder en was het afzien geblazen. Stoempen met verstand op nul en pijn in de dijbeentjes. De kilometers werden afgeteld, het tempo stokte, maar echt stilvallen deed ik gelukkig niet. De laatste 2 km waren superzwaar, extra steil en ik was blij dat ik boven was. Boven gekomen terug bidons gevuld en 2 gelletjes naar binnen gespeeld. Ik hoopte tijdens de lange afdaling wat te kunnen recupereren. Nog heel even genoten van het uitzicht, vlug een foto getrokken en naar beneden!

Na de 30-40 km lange afdaling volgde nog een tussenstuk waar ik het weer moeilijk had om een groepje te vinden. Af en toe toch wat in het wiel kunnen zitten, af en toe alleen gereden, en proberen niet teveel energie te verbruiken. De benen deden pijn, vooral tijdens de stukjes vals plat. Dichter naar de voet van Alpe d’Huez toe zat er nog een venijnig stuk in met tegenwind. Aan de voet nog maar eens de bidons gevuld, een cola gedronken en het laatste gelletje naar binnen gespeeld.

Tijdens de laatste klim naar Alpe d’Huez kreeg ik het superzwaar, het was echt aftellen en de kilometers gingen ellendig traag voorbij. Ik had het gevoel dat ik niet meer vooruit ging, maar iedereen had het zwaar en ik ging nog altijd af en toe mensen voorbij en werd weinig voorbij gestoken. Af en toe keek ik naar mijn achterband, het ging zo moeizaam dat ik dacht dat ik plat stond ;-) Tijdens het begin van de klim was het ook heel warm, het zweet druipte van me. Af en toe zag ik mensen langs de kant staan of aan hun fiets hangen om uit te blazen maar ik vertikte het om af te stappen. Ik verplichte mezelf om door te trappen, de benen stonden op ontploffen. Ik merkte dat ik mijn hartslag niet meer echt hoog kreeg, ik was leeg. Meer naar de top toe werd het minder warm, maar er stak een stevige bries op. Enfin, normaal gezien een flutwindje waarschijnlijk, maar door de vermoeidheid voelde het als 7 beaufort ;-)

Na 8u 41 kwam ik eindelijk boven, super content, en heel ruim zilver!! Al vlug zag ik Steve en David terug die het fantastisch hadden gedaan en al een tijdje aangekomen waren. Vlug wat recuperatiedrank naar binnen gewerkt, en ik begon er al snel terug wat door te komen. Heel tevreden over de prestatie reed ik terug naar het hotel. Al snel besliste ik dat ik volgend jaar graag opnieuw zou meedoen. Achteraf gezien blijkt dat ik relatief veel tijd verloren heb in de afdalingen en tussenstukken (positie bovenop Glandon 2218 - voet Galibier 2835 – bovenop Galibier 1546 – voet Alpe d’Huez 2751), dus daar kan ik zeker nog tijd winnen. Ook het feit dat ik nog niet zo lang fiets doet me geloven dat er nog progressie mogelijk is. Nu zal er terug iets meer gelopen worden, maar de fiets zal zeker nog regelmatig van stal gehaald worden!

Vincent