Marmotte 2011: Golden David

Ik hoef niet te vertellen hoelang ik al uitkeek naar La Marmotte van dit jaar. Vorig jaar niet kunnen deelnemen, misschien wel een geluk bij een ongeluk. De conditie was toen veel minder, en met de ervaring van vorig jaar zou ik dit me dit jaar nog beter voorbereiden.

De voorbereiding…

In de wintermaanden rustig aan, gewoon duurtraining. In de maanden maart en april ook niet overdrijven, nog steeds de kilometers malen maar nog niet diep gaan. Vanaf mei ben ik dan begonnen met wat intensiever te gaan trainen, een helling werd al wat rapper genomen, de hartslag ging ook hoger. Ook kwamen de Ardennen meer op het voorplan: een ritje met een collega, Landen – Trois Ponts – Landen, La Chouffe Classic, Fexhe – Barcy – Fexhe. Dit alles voor de Trois Ballons in de Vogezen als ultieme voorbereiding. Het resultaat in de Trois Ballons was positief, de moraal ging de hoogte in. Vanaf nu was het onderhouden en vooral aftellen tot de start in Le Bourg D’oisans

Na vorig jaar wou ik dit jaar toch wat langer vertoeven in de buurt van L’Alpe d’Huez. Ik besloot dan ook om samen met Sarah al op maandag te vertrekken richting hotel Mercure in Les Deux Alpes. Op dinsdag het volledige parkoers van La Marmotte met de auto afgereden, de col du Telegraphe deed ik als verkenning met de fiets. Lastig in het begin, maar na een kilometer of 3 verliep het toch beter. Daarna stak ik de fiets terug in de auto, om de col du Galibier te verkennen. Vanaf Plan Lachat kondigde deze zeer zwaar aan.

Op woensdag kwamen Eric en Corine toe. In de voormiddag had ik al de Alp bedwongen. Het ging vlot: 1u02 aan het brugje, 1u07 tot aan de aankomst van de Tour (nog 2km verder).

In de namiddag nog met Eric en Antoon een stuk van de Lautaret gedaan, dan met Eric nog de klim naar ons hotel in Les Deux Alpes. Het gevoel was hier al veel beter dan op de Telegraphe.

Op donderdag deden Eric, Antoon en ik nog col d’Ornon. Een rustig colletje om de benen nog wat los te gooien en om het klimmen nog wat gewoon te worden. Op vrijdag gingen we ons nummer ophalen, wat bevoorrading afgeven aan de Leierenners en voor de rest: rusten, rusten, rusten. Alhoewel, nog een terrasje met Dirk en Jeroen die afgekomen waren om te supporteren voor ons was nog mijn deel. Zou een pintje goed of slecht zijn?

Die ochtend…

Zaterdagmorgen was het dan eindelijk zover, om 4u30 ging de wekker. De koerskleren aan, fiets op het rek gaan zetten en gaan eten. Toen ik beneden kwam stond Johan Devroe al klaar om te vertrekken richting start, ja ja de Marmotte rijden als toertocht, maar toch vooraan willen staan? Daar schuilt toch een beetje ambitie denk ik dan. Na het ontbijt nog vlug de koffer gaan halen en weg naar de camping aan de voet van de Glandon. Daar stonden Antoon, Rita, Jeroen en Dirk ons al op te wachten. Er was nog wat tijd om nog wat extra voedsel binnen te nemen en de benen in te smeren voor we naar de start reden. In het naar de start rijden even kennis gemaakt met Hans Vanhaesebroeck die ook zijn eerste Marmotte zal rijden.

Het wachten…

…duurde lang. Bovendien was het ook niet warm, slechts 7°. Ik stond te rillen van de kou of van de zenuwen of van beide, ik kan het nog niet zeggen. Rond 7u50 was het dan eindelijk zover, er kwam beweging in het peloton.

Op weg naar de Glandon…

De eerste stukken richting voet van Glandon gingen rap, samen met Eric hield ik het tempo er goed in. Elke seconde die je al kan winnen op het vlakke is er één gewonnen. De eerste meters aan het stuwmeer gingen goed en vlot. Daarna terug een vlak stuk waar we Steve en Vincent tegen kwamen. Een groet en vlug nog succes wensen voor we verder de klim aanvatten. In het begin reden Eric en ik min of meer hetzelfde tempo. We reden links en rechts renners voorbij, tot ik Eric moest laten rijden. Ik was bang om in het begin al te diep te gaan. Eric reed meter per meter weg van mij. Ik had me voorgenomen om toch tot aan de afdaling niet diep te gaan. Na de korte afdaling krijg je een steil stuk, een stuk dat ik wel graag doe. Hierna ligt de rest van de beklimming me wel, ik kon hier dan ook wat versnellen en tot mijn eigenste verbazing zag ik Eric weer opduiken. Niet te vlug er naartoe, tempo blijven houden. Meter per meter kwam ik terug bij Eric. Ik bleef mijn tempo rijden, voelde dat Eric toch wat moest lossen. Op de top stond dan ook nog eens ons bevoorradingsteam: Sarah, Jeroen, Dirk en Corine. Vlug 2 nieuwe bidons, nog wat extra gellekes en repen in mijn zak en terug weg. Eric was er ook al, samen begonnen we aan de afdaling van de Glandon.

Tijd top Glandon: 1u46

Kiezen tussen doorgaan of wachten…

De gevaarlijke afdaling is geneutraliseerd. De tijd zal dus niet in de officiële uitslag staan, alleen, voor mij telt de tijd met de afdaling. Ik ging dus vlug naar beneden, zonder risico’s te nemen. Toen ik beneden kwam verschoot ik dat Eric niet mee was. Ik had in de afdaling af en toe omgekeken en zag hem niet rijden. Ik hield dus even wat in, in de hoop dat hij terug zou komen. Dit gebeurde niet dus besloot ik maar voort te maken. Achteraf vertelde Eric dat een platte band in de afdaling roet in het eten gooide.

Tijd na afdaling Glandon 02u16

In het tussenstuk reed ik eerst in een groepje, maar het tempo lag me toch iets te traag, ik ging er dan maar alleen vandoor in de hoop enkele wielertoeristen mee te krijgen. Ik kreeg enkel een Nederlander mee. Samen reden we naar een ander groepje, direct erop en erover. Van de verkenning met de auto wist ik dat dit stuk toch behoorlijk bergop liep zonder dat je het eigenlijk echt ziet. Ik besloot om toch maar even te verpozen in een groepje om daarna weer terug aan te pikken bij een sneller groepje dat ons voorbijstak.

Tweede col van de dag…

Aan de voet van de Telegraphe zag ik iemand staan van de bevoorrading van de Nieuwenhovespurters. Een aanbieding voor verfrissing sloeg ik af, want straks had ik er zelf via de Leierenners. De klim zelf verliep vlot, de eerste kilometers zijn de zwaarste, gelukkig vond ik vlug mijn tempo. Ik vond zelf dat ik vlot naar boven reed, haalde ook meer renners in dan dat er mij voorbij staken. Boven geen tijd om te stoppen, vlug de korte afdaling op weg naar de camionnet van de Leierenners. De bidons waren bijna uit, juist op tijd dus. Even buiten Valloir vond ik ze rechts van de kant. De korte babbel deed deugd. Nog eens bedankt en weg was ik.

Tijd Valoire na afdaling Telegraphe 03u56

Op naar de Galibier en vooral…Plan Lachat…

Het eerste gedeelte van de Galibier ging vlot. De hartslag bleef constant rond 175, de omwentelingen gingen ook vlot rond en ik moest zelfs nog niet op mijn kleinste verzet komen. De moraal ging weer nog een beetje de hoogte in. Eenmaal ik de borden zag met Plan Lachat begon ik toch wat schrik te krijgen. Ik had goed geluisterd vorig jaar en wist dus dat nu het zwaarste er zat aan te komen. Eigenlijk moet ik zeggen dat ik ook goed in mijn ritme bleef, wel ging het naar mijn kleinste tandwiel maar toch bleef ik renners inhalen. Af en toe een bekend gezicht die ik dan ook wat moed insprak. Eens boven op Galibier vlug een bidon bijgevuld om dan de afdaling aan te vatten richting Alpe D’Huez.

Tijd top Galibier 05u25

Afdalen naar de alp…

De afdaling is lang, meer dan 40km en enkele slecht verlichte tunnels. Gelukkig kon ik vlug aansluiten bij een groepje dat aan een goed tempo reed. Met twee sterke Noren die ons groepje op sleeptouw namen had ik nauwelijks last van de tegenwind. Op het stukje bergop samen met een Nederlander de groep gemend, we moesten zorgen dat we die twee Noren niet kwijt geraakten om het laatste stukje tegenwind nog te doen. Jammer voor de rest van ons groepje, maar we gingen te rap. Dan maar samen met de Nederlander door gereden tot aan de voet van de Alp. Beiden kwamen we tot de conclusie dat goud er nog inzat. Ik had nog 1u40min de tijd goud binnen te halen. Dit zou me moeten lukken, althans het gevoel was nog goed en in bocht 9 zouden de supporters er weer staan. Nog vlug een belletje naar Jeroen dat ik aan de voet stond en graag een dorstlesser zou krijgen.

Tijd voet Alpe d’Huez 06u41

Op weg naar goud…

Daar begon ik dan, aan de laatste beproeving van de dag. Deze week had ik mijn tijd op de Alp al verbeterd, ik nam nu zelf genoegen met een tijd van rond het uur half, wat me goud zou opleveren. In de eerste kilometers meteen op het kleinste verzetje, blijven ronddraaien was de boodschap. Het gevoel was goed, ik kwam de Nederlander terug tegen en we wensten elkaar succes en zouden op de top samen nen goeien drinken…”alleen geen Heineken”: zei ik nog vlug. Het werd aftellen tot aan bocht 16, vanaf daar wist ik dat het minder lastig werd. Na bocht 16 terug verder aftellen tot aan bocht 9, tot plots: “komaan David”. Ik keek rond mij en zag in de verte Jeroen staan met verse bidons. Als een echte prof werden de bidons gewisseld, Jeroen liep zelfs nog een tijdje mee. Even later stond ik aan bocht 9. Sarah stond al klaar met cola, vlug een slok en terug weg. Toch nog vlug even kijken met Dirk of een tijd van onder de 8u er nog zou inzitten. “Wedden” zei ik, Dirk wou niet. Ik reed verder, terug goed in het tempo. Het aftellen kon beginnen, nog 5km, nog 4km, kwam die dekselse wind niet meer blazen. Nog 3km, nog 2km, het einde is er, nog 1km, de aanmoediging van Johan vlak voor het brugje. Onder het brugje door, nog een laatste inspanning plaatsen, de ketting toch nog op een groter tandwiel leggen, nog enkele renners voorbij rijden tot dan de finish.

De beloning…

Ik had mijn eerste Marmotte tot een goed einde gebracht en meteen goud. Mijn geluk kon niet op, tot ik tien meters voorbij de finish het officiële tijdsbord zag staan met 8u49. Rekening houdend dat de klok gestart was om 7u en ikzelf later dan 7u50 gaf een vlugge berekening dat ik onder de 8u zat. Vlug een telefoon naar Sarah, met tranen in mijn ogen zei ik dat ik onder de 8u zat maar ik mijn officiële tijd nog niet wist. Toen ik later mijn diploma ging afhalen zag ik mijn tijd staan: 7u53min32sec. Ik had dus de klim van de Alp afgelegd in 1u13.



Na de vele arbeid van de laatste maanden een dikke beloning. Ik haal ook in mijn tweede cyclo een gouden diploma. Met een heerlijk gevoel deed ik de afdaling want ook de anderen waarmee we dit avontuur gestart waren haalden allemaal de finish zonder kleerscheuren.

Ik wil nog de bevoorraders bedanken: Sarah, Dirk, Corine en Jeroen bedankt!



David