Vorige zaterdag stond er nog een ardennenrit op de agenda. De Gran Fondo Eddy Merckx. De naam maakt al duidelijk dat dit geen plezierritje ging worden. En dat was ook zo!
Merijenniezere was in kleine mate aanwezig. Eric, Antoon en mezelf kozen voor de langste afstand, 175km. Oorspronkelijk was dat 163km, maar door een parcourswijziging waren het er 12 meer! Op zich niet zo erg, maar op zo'n parcours kan dat wel veel zijn.
Maarten was er ook, maar die koos voor 120km wegens tijdsgebrek en familiale verplichtingen. Wat we ten volle begrijpen uiteraard.
Dit keer ontvingen we niet alleen een startnummer maar ook een chip. De Gran Fondo was namelijk een cyclosportieve met tijdsopname en dus ook een klassement. Niet dat we daarvoor gingen koersen hoor. Uitrijden was de boodschap met de hoop een redelijke tijd neer te zetten.
Om half 9 werd de start gegeven door "the man himself". Jaja, Eddy Merckx kwam ons persoonlijk aanmoedigen!
De start was aan de voet van de muur van Hoei die we naar beneden gereden waren. De gedachte dat we dit na 175km terug naar boven moesten was toch niet zo plezant aangezien het toen heel steil naar beneden ging!
De start was aan de voet van de muur van Hoei die we naar beneden gereden waren. De gedachte dat we dit na 175km terug naar boven moesten was toch niet zo plezant aangezien het toen heel steil naar beneden ging!
Iets na half 9 waren we weg. Direct rechts opdraaien en beginnen klimmen. Een "koude start" zei Eric, maar dat was het ook. Dat kon je goed voelen aan uw tikker!
Het parcours dat we dienden af te leggen was voor mij zo goed als helemaal onbekend. De enige klim die ik kende was "côte de chambralle" omdat we die gedaan hadden tijdens TBT. Oh ja, de muur van Hoei ken ik ook van op tv! :-)
We hadden 19 beklimmingen te doen over het hele traject, wat niet weinig is voor een ardennenrit. En zeker als je weet dat er daar een paar ferme kuitenbijters tussen zitten met stijgingspercentages van om en bij de 15 à 20%!
De eerste bevoorrading werd vlug genomen. Iets vlugger dan ik zelf verwachtte, want Eric en Antoon stonden mij al op te wachten om terug te vertrekken. Toen begon ik te beseffen dat die tijdsopname daar wel wat mee te maken had. Bij de volgende, tweede bevoorrading werd ook geen tijd verloren.
Nu en dan hadden we eens een goed groepje om mee samen te rijden, maar na die tweede bevoorrading zaten we redelijk alleen. Nog een paar enkelingen die kwamen aansluiten en daar reden we... langs een brede weg... op en neer... tegen de wind in... Ik moet toegeven, daar heb ik verschrikkelijk afgezien en dat hebben Eric en Antoon geweten. Op die moment waren het zeer laaaaaange km! Maar gelukkig bleef het niet bij die saaie, grote weg en kwamen we terug in wat mooier gebied. Maar dat betekende ook dat er weer serieus ging moeten geklommen worden. Maar hadden we niet al de hele tijd op en neer gereden? Ja toch? Die baantjes tellen officieel niet mee, maar ze mochten er ook zijn!
Toen kwamen de bergjes heel snel. In zo'n kleine 25 km hadden we 6 beklimmingen te verteren. Je was nog niet bekomen van de één en je moest al beginnen aan de volgende. Maar goed, we deden waar we voor gekomen waren, en dat was klimmen!
Stilaan begonnen we dan het einde van de cyclosportieve te naderen met als aankomst boven op de muur van Hoei. Nog snel een energiegelleke binnen spelen en we konden er aan beginnen. Van bij het begin was het heel steil en dat werd maar steiler en steiler! En had ik nu niet het ongeluk dat mijn beide benen volledig verkrampten? Ja inderdaad, het was zo. Op de tanden bijten dus en doorrijden. Hier wou ik geen voet aan de grond zetten. Even keek ik op mijn teller en zag daar 7,5km/u staan. Pff.. niet echt snel als je denkt dat Cadel Evans dit zeker dubbel zo snel rijdt! Gelukkig kon ik de schade op Eric en Antoon nog beperken op de top en eindigde op een kleine 10 seconden na hen.
Het was een heel mooie, maar zware rit geweest.
Niet alleen door het parcours maar ook door de weersomstandigheden. Een beetje aan de frisse kant, regelmatig een regenbuitje over ons gekregen met de daarbij horende hagelstenen en een strakke wind maakte het compleet.
Niet alleen door het parcours maar ook door de weersomstandigheden. Een beetje aan de frisse kant, regelmatig een regenbuitje over ons gekregen met de daarbij horende hagelstenen en een strakke wind maakte het compleet.
Kortom, een schitterende ardennenrit voor wie houdt van klimmen (en interval).
Zeker voor herhaling vatbaar. En voor mijn part mag dat in 2011 al zijn!
Zeker voor herhaling vatbaar. En voor mijn part mag dat in 2011 al zijn!
grtz Jeroen
ps: Bedankt Eric en Antoon voor het gezelschap!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.