De La Chouffe Classic: een rit om u tegen te zeggen.

Na onze mooie prestatie van twee weken geleden in Tilff-Bastgone-Tilff stond vandaag de derde Ardennenrit voor 2010 op het programma. Echter slechts twee gegadigden meldden zich paraat om deze rit aan te vatten. Om 5 uur vertrokken Eric en ikzelf richting Houffalize. In de auto de rit al eens overlopen ons baserend op de statistieken van de website. En dat zag er geruststellend uit. Een 15-tal hellingen stonden op het programma. De ene al wat langer dan de andere, maar over het algemeen lichtlopend met een beperkt gemiddeld stijgingspercentage. Hier en daar wel een steiler stukje, maar dat kon ons niet deren. Ruim op tijd kwamen we aan de start aan. Ons vlug voorzien van een startnummer en niet te vergeten een sensor voor de tijdsopname. Op 4 hellingen werd namelijk de tijd opgenomen. Bij het vertrek vingen we aan de start nog een glimp op van Dieter en Pascal.

Nog voor we goed en wel warmgedraaid waren stonden we al aan de kant met de eerste van de in totaal 2 platte tubes. Alvast één extra binnenband voor Sarah. Maar onze ondertussen ervaren bandenlichter vervangt de banden ondertussen in een mum van tijd.

En enkele kilometers verdere diende de eerste van de 15 hellingen die verspreid lagen over het 165 kilometer lange parcours zich aan. En aangezien het allemaal vrij lange klimmen waren zouden de hellingen snel op elkaar volgen. Veel rijden in valleien zou er vandaag niet inzitten. Maar nog steeds waren we ons van geen kwaad bewust. Met de beperkte stijgingspercentages die werden aangegeven in de statistieken kon dat geen probleem zijn.

Pas bij het effectief naar omhoog rijden begon ons begon het ons te dagen hoe relatief een gemiddeld stijgingspercentage wel is. Als je alle knikjes en korte afdalingen tijdens de klim meerekent kan je zelf wel inschatten hoe veel je moet klimmen om toch nog aan een behoorlijk stijgingspercentage te komen. En geloof me vrij, dat was voor bijna alle hellingen het geval.

De eerste beklimming met tijdsopname was de Côte de la Haussire: 4100m - 6,12% gemiddeld.

Boven gekomen verwonderde me het dat er op het einde van de klim geen meetpunt was, verder gereden, een stukje afdaling, een stukje vals plat, en daar hadden we het tweede deel van de klim. Na 18 minuten en 35 seconden en een goeie halve minuut na Eric als 685-ste van de ongeveer 2200 deelnemers bovenkomen.

In de afdaling wist een plaatselijke wielertoerist ons te vertellen dat dit de zwaarste beklimming van België zou zijn. Wie zal het zeggen?

In de daaropvolgende beklimmingen met tijdsopname bleef ik wel gelijke tred houden (op niet alle beklimmingen werden alle deelnemers gechronometreerd). Eric echter verstevigde zijn positie in de rangschikking spectaculair.

Bij zo een tijdsopname werden we trouwens geconfronteerd met het feit dat, als het om de knikkers gaat, we het niet kunnen laten om eens stevig in het rood te gaan. (hoewel we niets te winnen of te verliezen hadden)

En voor zij die bij het nalezen van de resultaten smalend denken: Op de Côte du Mont zijn jullie wel serieus door het ijs gezakt. Ik moet jullie teleurstellen. We hadden geen van beide door dat onze tijd daar opgenomen werd dus zijn we volgens de regels van de kunst naar boven gereden.

Na de afdaling van de Côte du Mont hadden we vroeger dan verwacht onze auto in het vizier. Bij het afstijgen van ons stalen ros namen we de kaart er nog eens bij en zagen we dat we er in optie nog een extra lusje konden bijnemen. Een straat die luistert naar de naam rue de Saint Roch. Een hardnekkig steil stuk straat waar geen einde aan lijkt te komen, maar eenmaal boven krijg je een bonneken voor een La Chouffe ( hoewel dat ik niet durf te garanderen dat dit altijd het geval is).
Na de laatste afdaling genoten van een douche en een la chouffe, want het was een warme dag.

Aan mijn partner in crime: merci

Aan de rest: schrijf maar op voor volgend jaar.

Maarten