Zon 02/10/2011 : met een 'zomers' zonnetje naar de Zilverberg...

Klik voor grotere weergave met meer mogelijkheden.

Om 8h30 stonden we met 7 man paraat aan Machelen brug om net zoals vorige week onder een stralende zon en blauwe hemel een eindejaarsrit te verrijden : Dirk en Erik, David, Jeroen, Maarten, Vincent en ikzelf Michael.

Het ging eerst via wegen ‘altijd maar rechtdoor’ via Gottem naar Markegem en wat verder aldus naar Wakken. In Wakken een korte shortcut via een fietsersbruggetje over de Mandel, wiens flanken we dan nog wat verder volgden richting Oostrozebeke.

Het was net na Wakken dat Maartens achterband besliste om zijn lucht vrij te geven aan de buitenwereld en we aldus genoodzaakt waren om deze in een vernieuwd omhulsel te vervangen. Nadat er ook verse lucht ingepompt was geraakt – een opdracht die nog niet op 1 2 3 werd afgerond – en nadat tenslotte het verdomde wiel terug in zijn ondersteunde fietskader was gemonteerd, konden we onze weg terug hervatten.

Vanuit Oostrozebeke reden we dan stilaan naar de boorden van het kanaal Ooigem-Roeselare, alwaar Frederik (aka Frik), die uit Roeselare was afgekomen met de fiets, ons stond op te wachten.

Verder langs het jaagpad vlammend tot in Ingelmunster, waar we via binnenwegen de regio Lendelede opzochten. Vermits ik daar ben opgegroeid en als klein manneke daar met mijn fietske altijd toerkes deed, zocht ik mijn oude trainingswegen op. Een aantal kleine hellingskes werden voor en even later dan ook onder onze wielen geschoven. Het zijn eerder opgaande wegen dan echte hellingen, maar onder het snedige tempo dat werd opgelegd toch wel best goed voor een fikse stijging der hartslag.

Toen we Lendelede achter ons lieten en via de Bosmolens stilaan richting de Zilverberg reden in Beitem – de laatste helling van de dag – stond David ver op kop in het bollekesklassement. Nog die mazelentrui te pakken krijgen was dus een utopie geworden, aldus zou de Zilverberg een prestigespurtje bergop worden.

De leuke kasseitjes met wat stijgingspercentages in de eerste 200m gaven aanleiding tot meer dan prestige en er werd gevochten om als eerste het einde van de kasseien te bereiken.

David bevestigde de verdiende bollenwinnaar te zijn door opnieuw als eerste boven te komen.

Hierna reden we langs de boorden van het Sterrenbos naar Rumbeke en dan via de flanken van Kachtem naar Ardooie Veld, niet onlogischerwijze zich bevindend op grondgebied Ardooie. Kort hierna maakte Frik kerewerom, om aldus zijn weg terug te zoeken en zoals ik achteraf via sms vernam ook te vinden richting Roeselare.

Na Ardooie ging het via wat grotere maar fors lopende rechte wegen richting Marialoop en Dentergem.

Er werd fiks snelheid gemaakt, constant om en bij de 40 per uur. In het rechte stuk van wel 3km lang richting Dentergem was Jeroen met zijn – volgens mij door een motorke mede-aangedreven – spiksplinternieuwe alé 1 maand oude Trek gas aan het geven (letterlijk? Toch geen uitlaatgassen gewaar geworden…) net boven de 40 per uur, toen ikzelf ietwat tegen mijn normale natuur in er eens een lap op gaf. Aldus legden we de laatste kilometer richting Dentergem af met snelheden die in de doorsnee bebouwde kom boetes zouden kunnen opleveren. Gelukkig is de fietsnummerplaat reeds van de vorige eeuw afgeschaft in België…

Ik laat niet na mijn dichterlijke vrijheid te gebruiken en te vermelden dat ikzelf Dentergem binnenreed met de anderen achter mij, hiermee bedoelend voor de minder begrijpende lezer dat ik aldus als eerste deze gemeente aandeed…

Hierna keerde de kalmte volledig terug in de groep en reden we losrijdend, boerekarsnelheden aanhoudend, terug naar Olsene. Daar reed de helft naar huis en de andere helft naar oorden om onze deshydratatie (zie vandaele woordenboek zonodig, maar een goeie verstaander heeft maar één woord nodig hé, hoewel, het is maar één woord…) van de wereld te helpen.

Soit, een schone afsluiter van het ‘zomerseizoen’ van 2011.

Volgende week terug een rit op zondag, tenzij het tegen dan sneeuwt…

Michael