Tilff - Bastogne - Tilff: numéro deux!

Voor de eerste keer meer dan 24u samen met de gasten van Merijenniezere.  Een goeie test of we wel zolang op elkaars gezicht zouden kunnen kijken.  Tussendoor nog eens eventjes 250km gaan rijden.  Nu ja, eventjes is veel gezegd.  Iedereen was wel wat zenuwachtig, voor de meeste was het eerste keer zoveel km, en dan nog met veel hellingen in.

We vertrokken al op zaterdagavond in Deinze richting Luik.  We waren nog op tijd en zouden eerst nog ons nummer voor de zondag al gaan ophalen op de startplaats, dat was weer tijd gespaard de zondag.  Vlug het hotel gaan zoeken, de fiets in de garage gaan zetten, vlug wat verfrissen en op zoek naar een pizzeria.  Allemaal namen we de spaghetti, die misschien een beetje klein was, de smaak was goed!

Niet veel later lagen we onder de wol, de ene ging nog wat kijken naar de voetbal kijken, de andere werd wakker gehouden door een op hol geslagen koppel. 

De zondagmorgen was het al vroeg dag, om 5u15 stond het ontbijt al klaar.  Zoveel mogelijk eten was de boodschap, de keuze was ruim dus dit was geen probleem.  Vlug de fietsen op het rek en weg naar de start.  Na de iedereen klaar was vertrokken we rond 7u voor onze tocht.

De eerste kilometers zijn in dalende lijn, kijken hoe we hem straks binnen een uur of 10 terug mogen naar boven rijden.  Bij de officiële start in Tilff lieten we onze controlekaart afprikken. Het bewijs dat je gestart bent.  In het begin wou de zon niet echt mee, het was niet kou, maar warm was het ook nog niet. 

In het begin was het rustig, ons tempo lag goed, niet te rap, niet te traag.  Een nieuwe helling lag op ons te wachten, de Côte de Chambralles lag op ons te wachten.  Een scherpe bocht naar rechts, en direct schakelen naar een kleiner verzet was nodig want de hellingsgraad in het begin was 16%.  We zagen er al enkele stappen, andere hadden last met hun ketting maar Merijenniezere kon zonder problemen verder, in verspreide slag kwamen we boven na een mooie, maar aangename klim.  Boven gekomen dacht ik in de verte links iets of wat te herkennen van La Redoute.  Achteraf bekeken op het kaartje had ik wel gelijk, hehe. 

De volgende helling die we aandeden was de Côte de Werbomont.  Een lange loper die we in groep namen.  Verder liep het nog wat op en af, we genoten van de schone vergezichten.  Bij de eerste bevoorrading werden de bidons bijgevuld, de peperkoek en de honingkoek waren wel gekomen.  Het werd na de bevoorrading nog mooier van uitzicht, door bossen,  vergezichten en goed lopende banen.  De Italianen, Nederlanders, en vele landgenoten genoten ook deze momenten. 

Het was wel langer wachten op de bevoorrading dan volgens het schema.  Naar Bastogne toe reden we op een drukke baan, hier konden toch andere wegen opgezocht worden?  Steve had wat problemen bij het verleggen, dus op de controle vlug een check up bij de aanwezig fietsenmaker en alles was weer in orde.  Wij weer weg, terug naar Tilff. 

Deze keer liepen de wegen over rustiger en leukere wegen.  Kleine dorpjes binnen en buiten.  Bergop, bergaf, alles kregen we voor de wielen geschoven.  Lange hellingen, lange afdaling waarin voor mij het noodlot toesloeg.  Een platte band voor mij.  Dankzij Dirk en Erik lag deze er vlug op en konden we terug verder.  We kregen nog af te rekenen met een platte band voor Antoon, om nog een bevoorrading te hebben.  De laatste voor de hellingen eraan kwamen, nog 100km te gaan met nog 8 hellingen. 

In de aanloop naar Mont Le Soie ging het nog bij iedereen goed, ikzelf had direct het goeie ritme te pakken bij het begin van de klim, tot een platte band roet in het eten gooide.  Weer plat, en weer kreeg ik hulp van de broers.  Dank u wel.  Met ons drieën naar boven waar de rest stond te wachten. 

Nu kwamen we stilaan op  iets bekendere wegen, het drop je Trois ponts zou ons naar Côte de Wanne brengen.  Voor mij een rilling, want vorig jaar ging het licht hier volledig uit.  Dus dit jaar op het gemak en laat de rest maar rijden.  Tot onze verbazing reden we een andere kant naar boven, het steile stuk in het begin kregen we niet.  We namen de kant die ook wel bekend is als de Spineux.  Een iets minder steile klim, alleen het laatste deel was gelijk een de klim van vorig jaar.  Boven een bevoorrading, mijn band wat bijpompen en terug weg.  Nog 80km.

In de afdaling werd het plots stil, we werden door rode kruis medewerkers aangemaand om te remmen, de politiecombi en ambulance deden ons vermoeden dat er hier iets ergs gebeurt was.  Een collega wielertoerist was hier om het leven gekomen.  Bij iedereen maakte dit een zware indruk, het was stil op het parkoers.  Op de kasseien in Stavelot eventjes van de fiets moeten gaan om mijn ketting terug op zijn plaats te krijgen, maar de groep bleef wachten.  De volgende klim: Côte d'Amermont, een klim die ik wel graag heb, steil in het begin, met een lange uitloper.  Boven gekomen was het lang wachten voor de rest terug aansloot, ik wou zelf niet stoppen op toch in het ritme te blijven. 

Een lange afdaling, en daar is hem dan, Côte du Rosier.  Toch wel een van DE namen in het parkoers, in het begin op het gemak, samen met Jeroen en Andy waren we zelf aan het praten.  Steven en Dirk waar vooraan alles aan het los gooien.  Ikzelf kwam boven met een goed gevoel, ik had nog over dus dat beloofde voor wat nog komen zou.  Boven werd er op de rest gewacht, lang duurde dat niet en weg waren we terug…richting La Redoute en nog 45km te gaan.

De voorbije jaren was dit meestal het sein om de gas volledig open te draaien, een lichtdalende baan.  Ik herinner mij nog een editie waarin we hier met enkele constant ronddraaiden, ook met enkele noorderburen.  Niemand wou voor elkaar plooien.  Gelukkig was het deze keer zo niet, Merijenniezere reed wel weer op kop (we zijn dit ondertussen al gewoon) van een grote groep tot het weer, pssssssssssssst was bij mij.  Een derde platte band.  De broerkes waren het al gewoon, vlug lag de band er weer op.  Nog vlug een bevoorrading en weg naar de voet van ….

…La Redoute.  Maarten was al weg, voor Steven was het de eerste keer.  Dirk was niet te zien, dus die verwachtte ik niet echt vooraan.  Samen met Jeroen en Steven begon ik aan het steile stuk, meestal een stuk waar ik nog iets over heb en toch een beetje probeer te versnellen.  Ik weet het wel, het is geen koers, maar eerst boven komen op La Redoute is toch iets speciaal en zeker nu dat Dirk er niet bij was.  Ik dacht het gevoel te hebben dat het mij zou lukken tot Jeroen kwam piepen en ik een verschoot.  Toen Jeroen nog tussen twee voorliggers kon wegglippen was de moraal weg.  Ook Dirk kwam me nog voorbij in een spurtje boven aan de Red Bull boog.  Vlug allemaal een Red Bull weer weg. 

Op de grote baan gekomen zagen we de resten van een tweede ongeval, een gebarsten voorruit van een auto, de politie was nog bezig met hun werk.  Op weg naar de voorlaatste helling kon ik me nog herinneren van vorig jaar dat ik hier volledig 'geparkeerd' stond.  Ik zou met deze helling afrekenen, al was het maar voor de moraal want in feite stelt deze helling niets voor.  Deze keer was het stukken beter, en kwam dus vlot boven. 

De rest van de rit ging het nog eventjes rap tijdens een afdaling, maar voor de rest was het hoogtepunt de finish in Tilff.  Onze laatste stempel was een feit.  We hebben het allemaal zonder problemen uitgereden, de moraal voor de Marmotte is goed.  De laatste helling werd in groep genomen.  Vlug een douche, een cola en weg naar huis. 

Rest mij nog Eddy bedanken voor de organisatie en natuurlijk de collega fietsers!

David